I. Zmiany

Wstałam rano. Z kuchni dobiegł mnie dźwięk grzanek wyskakujących z tostera. Wyprostowałam się i usiadłam na brzegu łóżka, by następnie wsunąć stopy w puchowe, czarne kapcie. Nałożyłam mój ulubiony biały szlafrok na piżamę składającą się z krótkich, białych spodenek w czarne kropki i luźnej, czarnej bluzki z ramiączkami.

         Oślepiło mnie blade światło wschodzącego słońca. Wiosna była piękna tego roku. Podniosłam się i rozprostowałam mięśnie, ścięgna i kości. Te ostatnie zatrzeszczały w geście sprzeciwu. Nie przejęłam się tym i już chwilę potem sunęłam niezbyt zgrabnie po drewnianych schodach na parter.

         Dźwięk uprzednio uruchomionego tostera przemienił się w łagodne, jazzowe brzdęki napływające z radia. Gdy tylko minęłam zakręt zobaczyłam ciotkę i Matta ze śmiechem robiących śniadanie. Ucieszył mnie ten widok. Widok ludzi, których znałam i kochałam, i to bez względu na wszystko.

         Wydawało mi się, że Matt był dużo niższy, podczas gdy stał naprzeciw cioci Helen, było od niej wyższy niemal o głowę. Zaskoczyło mnie to. Dla mnie on zawsze będzie małym brzdącem i moim młodszym braciszkiem, nawet, kiedy osiągnie dwa metry. W tej chwili wyglądał uderzająco młodzieńczo. To również zwróciło moją uwagę. Miał czarne włosy ostrzyżone krótko, ale nie za bardzo, a jego delikatnie muśnięta wrodzoną, ciemną karnacją, zmarszczona była na twarzy w serdecznie szyderczym uśmiechu. Białe zęby połyskiwały wśród już nie chłopięcych, a młodzieńczych ust. Zastanawiałam się jak mogłam tego nie zauważyć. Może przez ostatnie miesiące byłam zbyt zajęta innymi sprawami.

         Ciocia Helen trzymała się świetnie, a jej karnacja przypominała naszą. Miała zadbane, ciemnobrązowe włosy ścięte do żuchwy i zakręcone do środka, przypominały bombkę. Jej ciemno-czekoladowe oczy połyskiwały w tle czarnej, wąskiej źrenicy. Miała na sobie dużą, czarną koszulę nocną z białym napisem I <3 TEXAS.

Miała świetny pedicure, który z racji swego krwistego odcienia był widoczny na bosych stopach.

         Po kilku sekundach zauważyli mnie i zaprosili do śniadania. Przywitałam się najpierw z ciotką Helen. Przytuliła mnie i podała do stołu wspólnie z moim bratem. Ja - jako że przyszłam na prawie gotowe - rozłożyłam sztućce. Potem wspólnie usiedliśmy.

         W czasie jedzenia sama nie wiem kiedy zaczęliśmy rozmawiać. Wypytywaliśmy ciocię o tatę. Tak naprawdę pytaliśmy o wszystko co nam ślina przyniosła na język. Matt szybko się speszył. Równie szybko wraz z ciocią wyczułyśmy jego smutek i zakłopotanie. Niemym porozumieniem ustaliłyśmy, że damy temu spokój.

         Pierwsza wstałam od stołu. Kiedy spojrzałam na zegarek, zrozumiałam, że nasza rozmowa trwała ponad godzinę.

         - Idę do swojego pokoju. Śniadanie było pyszne - powiedziałam.

         - Dzięki... Zaczekaj chwilę - posłusznie przystanęłam. - Może masz ochotę wybrać się z nami na spacer, jest na prawdę piękna pogoda. Marnotrawstwem byłoby z tego nie skorzystać - zachęcała mnie ciocia.

         - No, dobrze. Czemu nie? - odpowiedziałam.

         - To co? Za godzinę?

         - Niech będzie - i ruszyłam po drewnianych schodach, wprost do swojego pokoju.

***

         Godzina minęła mi niespodziewanie szybko. Wydawało mi się, że w górnej części domu spędziłam tylko kwadrans. Jednak zdecydowanie mi to wystarczyło i już chwilę potem szłam alejką wraz ze swoim bratem i ciotką.

         Włożyłam na siebie jasnoszare jeansowe rurki, czerwone conversy, czarną bluzkę na ramiączkach z białym nadrukiem  I <3 my style. Do tego włosy spięłam w luźny, niedbały koczek z lewej strony; wiszące kolczyki przypominające srebrne nitki wisiały po obu stronach mojej głowy. Na make-up składała się odrobina różowego błyszczyka i czarna maskara.

         Matt był ubrany w ciemne, luźne jeansy, czarne conversy i białą koszulkę  na krótki rękawek z nadrukiem zielonego trampka z białymi sznurowadłami. Czarny zegarek poruszał sekundową wskazówką na jego prawej ręce.

         Za to ciocia Helen włożyła jasnoniebieskie rurki, czarne szpilki, białą bluzkę na krótki rękaw z nadrukiem czerwonego krawata i czarną, elegancką kamizelkę. Włosy zostawiła rozpuszczone, a jej usta pokrywała czerwona szminka.

         Spacerowaliśmy alejką usianą po obu stronach brzozami. Wiosenne słońce połyskiwało chyląc się już ku zachodowi. Zdecydowaliśmy, że powoli będziemy wracać. Inną sprawą jest, że w drodze powrotnej dopadły mnie wyrzuty sumienia. I to całkiem duże wyrzuty. Dotyczyły oczywiście ojca, o którym tak po prostu zapomniałam. To było wobec niego podłe. A jeśli wtedy, kiedy ja jadłam śniadanie, on zażarcie protestował przeciw czemuś tak okrutnemu jak wojna? To było całkiem możliwe i to martwiło mnie najbardziej.

         Miałam nadzieję, że nic mu się nie stało. W takiej sytuacji nie umiałam i nie mogłam się cieszyć nawet z kawałów opowiadanych przez ciocię. A muszę przyznać, że miała talent do opowiadania śmiesznych historii. Swawola swawolą, ale trzeba było już wracać. Żeby przedłużyć nasz spacer wracaliśmy okrężną drogą. Powrót był już mniej zabawny. Oczywiście z wiadomej racji.

         Byliśmy już na ostatnim zakręcie, kiedy ujrzeliśmy kompletnie zburzony dom. Stanęliśmy jak wryci. Nie wiedzieliśmy co się stało.

         - Zaczekajcie tu - szepnęła nam. - Pójdę sprawdzić czy nikogo nie ma. Przyjdę po was. Nie martwcie się, po prostu zostańcie tu, a w razie gdyby ktoś się zbliżał, schowajcie się i siedźcie cicho. Bez względu na wszystko. Zrozumiano?

         Przytaknęliśmy w tym samym czasie. W przypływie obaw ciocia przytuliła nas mocno, lecz krótko. Potem szybko się oddaliła.

         Usiadłam na ziemi, a Matt jeszcze przez chwilę stał i w osłupieniu wpatrywał się w stronę, w którą poszła.

         Przez jakiś czas nic nie było słychać, ale już po chwili ciszę rozdarł strzał z pistoletu. Oboje zerwaliśmy się na nogi. Matt chciał już biec w stronę, z której usłyszeliśmy dźwięk, ale powstrzymałam go przed tak bezmyślnym czynem. Bez względu na wszystko – w głowie wybrzmiały mi słowa kobiety, którą widziałam zaledwie chwilę temu. Teraz byłam pewna, że mogę jej już nie zobaczyć.

          Uprzedzając wszystkie zapewne odruchowe zamierzenia Matta, wzięłam go za  rękę. Nie wiedząc zupełnie dokąd, pędziliśmy przez las, zostawiając w tyle wszystko, co dotąd kochaliśmy. Na początku Matt opierał się biegowi i próbował wyrwać dłoń z mojego uścisku, lecz mu na to nie pozwoliłam. Kiedy zrozumiał, że nie ma sensu dalej się opierać, zaczął biec ze mną ramię w ramię.

          Nie wiem ile biegliśmy, ale u kresu naszych sił dotarliśmy… sama nie wiem dokąd. Jednak tam, gdzie byliśmy, korony drzew prawie całkowicie zakrywały niebo. Spokój i harmonia rządziły tym miejscem. Pnie drzew były porośnięte mchem, a z lekka zielonawa poświata cieszyła oko. Stanowiło to miłą odmianę od suchego, słonecznego klimatu.

         Matt usiadł na korzeniach największego drzewa. Ja poszłam poszukać miejsca do noclegu. I choć wątpiliśmy w bezpieczeństwo tego miejsca, nie mieliśmy wyboru. W biegu panika dodawała nam sił, ale tu stałam na nogach tylko dzięki sile woli. Zupełnie nie wiedząc co robić, stałam i wpatrywałam się w ledwo widoczne, zachodzące słońce. Pozostało tylko czekać, co przyniesie nowe jutro.